ΔΙΠΛΩΜΑΤΙΑ ΤΩΝ ΕΚΒΙΑΣΜΩΝ

Ένα συναίσθημα της έλλειψης στόχων όσον αφορά στην ΕΕ και τα Βαλκάνια επικρατούσε φυσικά πολύ πριν οι Τσέχοι αναλάβουν τα ινία στις Βρυξέλλες, Τα ζητήματα ήταν ήδη ανησυχητικά την ώρα της συνόδου κορυφής του ΝΑΤΟ του 2008 στο Βουκουρέστι, όταν απορρίφθηκε η Μακεδονία απλώς για το λόγο ότι η Ελλάδα αντιτέθηκε στο όνομά της. Η διαφωνία Ελλάδας-Μακεδονίας διατυμπανίστηκε για τόσο πολύ καιρό που οι περισσότεροι εξωτερικοί θεατές είτε την έχουν βαρεθεί, είτε η άποψη τους για τα αρχικά πλαίσια της διαφωνίας έχει απλά θολώσει, έτσι ώστε δεν εκτιμούν πλέον την εξαιρετική και πρωτοφανή φύση των ελληνικών απαιτήσεων. Αλλά πια άλλη χώρα ποτε στην ιστορία έχει διαταχθεί από το γείτονά της να εγκαταλείψει το όνομά της για το λόγο ότι το ίδιο όνομα είναι ιδιοκτησία, τρόπον τινά, του γείτονα; Αυτό δεν είναι και μικρή απαίτηση. Είναι ουσιαστικά ένα τελεσίγραφο για να παραδώσει τα κλειδιά της ταυτότητας και της ιστορίας της. Τα ολοκληρωτικά κράτη - και εισβολείς - έχουν πάντα μια έντονη τάση στην επιβολή αυτής της διαδικασίας, το «να μετονομάσουν», για ακριβώς αυτό τον λόγο. Η ιστορία μαζί με τον αυτοσεβασμό του νικημένου μέρους ακυρώνεται και εκείνοι που είναι στη πλευρά του αποδέχτη του τελεσιγράφου, ακούνε να τους λένε: Εμείς θα αποφασίσουμε για την ταυτότητα σας. Θα αποφασίσουμε εμείς ποιοι, ή τι, είστε.
Η ΕΕ έπρεπε να είχε προχωρήσει, και να είχε σταματήσει χρόνια πριν αυτή την άσχημη διαφωνία και να είχε πει στους Έλληνες "προστατευόμενους" της να συγκρατήσουν τις υπερήφανες φιλοδοξίες τους. Άντ' αυτού, τίποτα δεν έγινε, ή μάλλον, η χωρίς νόημα παράκληση βγήκε και για τις δύο πλευρές για να φθάσουν σε μια φιλική λύση - σαν, σε οποιεσδήποτε σαν αυτή διαφωνίες, ο επιτιθέμενος που χειρίζεται ένα μεγάλο ραβδί και το πιο αδύνατο θύμα, που δεν κρατά τίποτα, μπορούν να φθάσουν σε κάτι που θα άξιζε να θεωρηθεί συμβιβασμός. Η δειλή και κατακριτέα παθητικότητα των Βρυξελλών σε αυτήν την διαφωνία έχει επιτρέψει εν τω μεταξύ σε ένα δυσάρεστο αλλά μεταδοτικό προηγούμενο, να καθιερωθεί. Μετά από το παράδειγμα της Ελλάδας, άλλες χώρες επίσης μπαίνουν τώρα στην ίδια διαδικασία, εκβιάζουν τους γείτονές τους με απαιτήσεις και τους λένε ότι εάν αποτύχουν να συνθηκολογήσουν, θα δουν την πορεία τους προς την Ευρωπαϊκή Ένωση να εμποδίζεται. Έτσι έγινε και η μικροσκοπική Σλοβενία έχει πει πρόσφατα στην γειτονική της Κροατία ότι μπορεί να ξεχάσει το κλείσιμο των τελευταίων κεφαλαίων στη διαδικασία ένταξης της στην ΕΕ έως ότου επιλυθεί η διαφωνία των δύο κρατών για τον κόλπο Piran, με τους όρους της Λουμπλιάνα.
Υποκριτικό; Βεβαίως. Δεν ήταν η ίδια η Σλοβενία που υπόβαλε το δόγμα για την μη χρησιμοποίηση από κανένα πρώην-γιουγκοσλαβικό κράτος των διμερών διαφωνιών τους με τους γείτονές τους για να εμποδίσει τις πιθανότητες εισόδου άλλου μέλους στην ΕΕ ή σε άλλους βασικούς διεθνείς θεσμούς; Εκπληκτικό; Καθόλου. Η παθητικότητα της ΕΕ προς τα Βαλκάνια και την εμφανή ανοχή αυτής της μορφής της συμπεριφοράς έχει ενθαρρύνει αυτό το είδος εκβιασμού να ριζώσει και να γίνει ένα τυποποιημένο διπλωματικό εργαλείο. Πράγματι, κανένας στις Βρυξέλλες δεν φαίνεται ακόμη και να συνειδητοποιεί ότι ολόκληρη η βαλκανική ημι-χερσόνησος μετατρέπεται γρήγορα σε ιστό αράχνης παγωμένων συγκρούσεων, κάθε μίνι-διαφωνία που αφορά ένα μέρος χρησιμοποιείται για να προσπαθεί να καταστρέψει έναν διπλωματικά πιο αδύνατο γείτονα και να τον αναγκάσει στην υποταγή - Ελλάδα εναντίον της Μακεδονίας, Σερβία ενάντια σε Κόσοβο, Σλοβενία ενάντια στην Κροατία, και με τις εκκρεμείς αμοιβαίες διεθνείς δίκες μεταξύ της Κροατίας και της Σερβίας που προστίθενται στο σορό. Είναι, φυσικά, κατάλληλος ο χρόνος για να σταματήσουν αυτές οι αηδίες αλλά εάν θα γίνει, χωρίς τους υπερενεργητικούς Γάλλους στην διοίκηση, είναι απίθανο. Η άσκοπη περιπλάνηση φαίνεται πως έχει τεθεί ως στόχος να συνεχιστεί.

Μετάφραση από την αγγλική, μέρος του άρθρου, που θα βρείτε εδώ:

http://www.balkaninsight.com/en/main/comment/16016/